تبادل لینک هوشمند 
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم رود، از هر مژه چون سیل روانه
***
خواهد به سر آید غم هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
***
رفتم به در صومعه عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد
***
در میکده، رهبانم و در صومعه، عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
***
روززی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
***
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
***
هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم، پرتو کاشانه تویی تو
***
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
***
بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
***
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه نیم، من که روم خانه به خانه
***
عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید
دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید
***
تا غنچه بشکفته این باغ که بوید
هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
***
بیچاره بهایی دلش زار غم توست
هر چند که عاصی، ز خیل خدم توست
***
امید وی از عاطفت دم به دم توست
تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
تا کی به تمنای وصال تو یگانه/ شیخ بهایی(مخمس)
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: پروانهآتشکعبهبتخانهعارفآتشاسرارروعکسرخخانهکاشانهمیمی خانهجواندیوانهزبانبلبلعاطفتامیدکرمشیخشیخ بهاییشیخبهایی
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: